اختلال چند شخصیتی چیست؟ نشانه ها و درمان

اختلال چندشخصیتی که به آن اختلال تجزیه هویت نیز می گویند بخشی از اختلالات تجزیه ای است. خود اختلالات تجزیه ای چیست؟  اختلالات تجزیه ای شامل مشکلات حافظه، هویت، عواطف، ادراک، رفتار و احساس خود است. علائم تجزیه ای به طور بالقوه می تواند هر بخش از عملکرد ذهنی را مختل کند.

نمونه هایی از علائم تجزیه ای شامل تجربه جدا شدن یا احساس اینکه فرد خارج از بدن خود است و از دست دادن حافظه یا فراموشی است. اختلالات تجزیه ای اغلب با تجربه قبلی تروما همراه است.

سه نوع اختلال تجزیه ای وجود دارد:

• اختلال تجزیه هویت
• فراموشی تجزیه ای
• اختلال مسخ شخصیت / عدم تحقق

مؤسسه سیدران، که برای کمک به افراد در درک و مقابله با استرس آسیب‌زا و اختلالات تجزیه‌ای کار می‌کند، پدیده تجزیه و هدف آن را به شرح زیر توصیف می‌کند:

تجزیه، گسستگی بین افکار، خاطرات، احساسات، اعمال یا احساس یک فرد از اینکه او کیست، است. این یک روند طبیعی است که همه آن را تجربه کرده اند. نمونه هایی از تفکیک خفیف و رایج عبارتند از خیالبافی، هیپنوتیزم یا «گم شدن» در یک کتاب یا فیلم، که همگی شامل «از دست دادن تماس» با آگاهی از محیط اطراف است.

در طول یک تجربه آسیب زا مانند تصادف، فاجعه یا قربانی شدن، تجزیه می تواند به فرد کمک کند تا آنچه را که در غیر این صورت تحمل آن بسیار دشوار است، تحمل کند. در موقعیت‌هایی مانند این، فرد ممکن است خاطره مکان، شرایط یا احساسات مربوط به رویداد طاقت‌فرسا را از بین ببرد و از نظر ذهنی از ترس، درد و وحشت دور باشد.

اختلال تجزیه هویت / اختلال شخصیت چندگانه

اختلال هویت تجزیه ای با تجربیات طاقت فرسا، رویدادهای آسیب زا و/یا سوء استفاده ای که در دوران کودکی رخ داده است، مرتبط است. اختلال هویت تجزیه ای قبلاً به عنوان اختلال شخصیت چندگانه شناخته می شد.

علائم اختلال هویت تجزیه ای (معیارهای تشخیص) عبارتند از:

وجود دو یا چند هویت متمایز (یا «وضعیت های شخصیتی»). هویت های متمایز با تغییراتی در رفتار، حافظه و تفکر همراه است. علائم و نشانه ها ممکن است توسط دیگران مشاهده شود یا توسط فرد گزارش شود. یکی از علائم آن شکاف های مداوم در حافظه در مورد رویدادهای روزمره، اطلاعات شخصی و/یا رویدادهای آسیب زا گذشته است. این علائم باعث ناراحتی یا مشکلات قابل توجهی در زمینه های اجتماعی، شغلی یا سایر زمینه های عملکردی می شود.

علاوه بر این، اختلال نباید بخشی عادی از یک عمل فرهنگی یا مذهبی پذیرفته شده باشد. همانطور که در DSM-5-TR1 اشاره شده، در بسیاری از فرهنگ‌ها در سراسر جهان، تجارب تسخیر شدن بخشی طبیعی از تمرین معنوی است و اختلال تجزیه‌ای نیست.

نگرش و ترجیحات شخصی (به عنوان مثال، در مورد غذا، فعالیت ها، لباس) یک فرد مبتلا به اختلال هویت تجزیه ای ممکن است به طور ناگهانی تغییر کند و سپس به عقب برگردد. تغییر هویت ها به طور غیرارادی اتفاق می افتد، ناخواسته است و باعث ناراحتی می شود.

افراد مبتلا به اختلال هویت تجزیه ای ممکن است احساس کنند که ناگهان ناظر گفتار و اعمال خود شده اند یا بدنشان ممکن است احساس متفاوتی داشته باشد (مثلاً مانند یک کودک کوچک، مانند جنس مخالف، بزرگ و عضلانی).

مؤسسه سیدران خاطرنشان می‌کند که فرد مبتلا به اختلال هویت تجزیه‌ای «احساس می‌کند که در درون خود دو یا چند موجودیت دارد که هر کدام طرز تفکر متفاوتی را دارند. مهم است که به خاطر داشته باشید که اگرچه این حالات متناوب ممکن است بسیار متفاوت به نظر برسند، اما همه آنها تظاهرات یک فرد واحد و کامل هستند. نام‌های دیگری که برای توصیف این حالت‌های جایگزین استفاده می‌شوند شامل «شخصیت‌های جایگزین»، «تغییرها»، «وضعیت‌های آگاهی» و «هویت‌ها» هستند.

برای افراد مبتلا به اختلال هویت تجزیه ای، میزان عملکرد مشکلات می تواند بسیار متفاوت باشد، از حداقل مشکلات تا مشکلات مهم. مردم اغلب سعی می کنند تأثیر علائم خود را به حداقل برسانند.

عوامل خطر و خطر خودکشی

افرادی که در دوران کودکی آزار جسمی و جنسی را تجربه کرده‌اند در معرض خطر ابتلا به اختلال هویت تجزیه‌ای هستند. اکثریت قریب به اتفاق افرادی که دچار اختلالات تجزیه ای می شوند، ترومای تکراری و طاقت فرسا را در دوران کودکی تجربه کرده اند. در میان افراد مبتلا به اختلال هویت تجزیه ای در ایالات متحده، کانادا و اروپا، حدود 90 درصد قربانی آزار و غفلت دوران کودکی بوده اند.

اقدام به خودکشی و سایر رفتارهای خودآزاری در میان افراد مبتلا به اختلال هویت تجزیه ای رایج است. بیش از 70 درصد بیماران سرپایی مبتلا به اختلال هویت تجزیه ای اقدام به خودکشی کرده اند.

درمان اختلال شخصیت چندگانه

با درمان مناسب، بسیاری از افراد در رسیدگی به علائم اصلی اختلال هویت تجزیه ای و بهبود توانایی خود برای عملکرد و داشتن یک زندگی پربار و رضایت بخش موفق هستند.

درمان معمولاً شامل روان درمانی است. درمان می تواند به افراد کمک کند تا بر فرآیند تجزیه و علائم کنترل کنند. هدف درمان کمک به ادغام عناصر مختلف هویت است. درمان ممکن است سخت  و دشوار باشد زیرا شامل یادآوری و کنار آمدن با تجربیات آسیب زا گذشته است. درمان شناختی رفتاری و رفتار درمانی دیالکتیکی دو نوع درمان رایج هستند. هیپنوتیزم همچنین در درمان اختلال هویت تجزیه ای مفید است.

هیچ دارویی برای درمان مستقیم علائم اختلال هویت تجزیه ای وجود ندارد. با این حال، دارو ممکن است در درمان شرایط یا علائم مرتبط، مانند استفاده از داروهای ضد افسردگی برای درمان علائم افسردگی مفید باشد.

مسخ شخصیت/اختلال غیرواقعی سازی

اختلال مسخ شخصیت یا عدم تحقق، شامل تجربه مداوم یا تکرار شونده قابل توجهی از یک یا هر دو شرایط زیر است:

مسخ شخصیت – تجارب غیر واقعی بودن یا جدا شدن از ذهن، خود یا بدن. افراد ممکن است احساس کنند که بیرون از بدن خود هستند و رویدادهایی را که برایشان اتفاق می افتد تماشا می کنند.

غیرواقعی شدن – تجربیات غیر واقعی بودن یا جدا شدن از محیط اطراف. مردم ممکن است احساس کنند که چیزها و افراد در دنیای اطرافشان واقعی نیستند.

در طول این تجارب تغییر یافته، فرد از واقعیت آگاه است و تجربه او غیرعادی است. این تجربه بسیار ناراحت کننده است، حتی اگر به نظر برسد که فرد واکنشی نشان نمی دهد یا فاقد احساسات است.

علائم ممکن است در اوایل کودکی شروع شود. میانگین سنی که یک فرد برای اولین بار این اختلال را تجربه می کند 16 سال است. کمتر از 20 درصد از افراد مبتلا به اختلال مسخ شخصیت/محول سازی برای اولین بار علائم را بعد از 20 سالگی تجربه می کنند.

فراموشی تجزیه ای

فراموشی تجزیه ای شامل ناتوانی در به خاطر آوردن اطلاعات مربوط به خود (فراموشی عادی نیست). این فراموشی معمولاً مربوط به یک رویداد آسیب زا یا استرس زا است و ممکن است موارد زیر باشد:

زمانی – ناتوان در به خاطر سپردن یک رویداد یا دوره زمانی (متداول ترین نوع)
انتخابی – ناتوانی در به خاطر سپردن جنبه خاصی از یک رویداد یا برخی رویدادها در یک دوره زمانی
عمومی – از دست دادن کامل هویت و سابقه زندگی (نادر)

فراموشی تجزیه ای با تجربه ترومای دوران کودکی و به ویژه با تجربه سوء استفاده عاطفی و غفلت عاطفی همراه است. افراد ممکن است از از دست دادن حافظه خود آگاه نباشند یا فقط آگاهی محدودی داشته باشند. و افراد ممکن است اهمیت از دست دادن حافظه را در مورد یک رویداد یا زمان خاص به حداقل برسانند.