اوتیسم چیست؟

اوتیسم که اختلال طیف اوتیسم (ASD) نیز نامیده می شود، یک وضعیت پیچیده و مادام العمر است که شامل مشکلات ارتباطی و رفتاری است. این یک اختلال طیفی است، به این معنی که افراد را به طرق مختلف و درجات مختلف تحت تاثیر قرار می دهد و معمولاً در سن 2 یا 3 سالگی ظاهر می شود.

افراد مبتلا به اوتیسم در برقراری ارتباط مشکل دارند. آنها در درک آنچه دیگران فکر و احساس می کنند مشکل دارند. این باعث می‌شود که آنها نتوانند خود را با کلمات یا از طریق حرکات، حالات چهره و لمس بیان کنند.

افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است مشکلات یادگیری داشته باشند. مهارت های آنها ممکن است به طور نابرابر رشد کند. به عنوان مثال، آنها ممکن است در برقراری ارتباط مشکل داشته باشند، اما در هنر، موسیقی، ریاضیات، یا چیزهایی که شامل حافظه می شوند، به طور غیرمعمولی خوب هستند. به همین دلیل، آنها ممکن است به خصوص در آزمون های تجزیه و تحلیل یا حل مسئله خوب عمل کنند.

در حال حاضر کودکان بیش از هر زمان دیگری مبتلا به اوتیسم تشخیص داده می شوند. اما آخرین اعداد ممکن است به دلیل تغییر در نحوه تشخیص آن بیشتر باشد، نه به این دلیل که کودکان بیشتری به این اختلال مبتلا هستند.

اوتیسم «با کارکرد پایین» در مقابل اوتیسم «با عملکرد بالا»

هر فرد مبتلا به اوتیسم به طور متفاوتی تحت تأثیر قرار می گیرد. برخی افراد با توانایی های اجتماعی، یادگیری یا ارتباطی چالش زیادی دارند. آنها ممکن است برای کارهای روزمره به کمک نیاز داشته باشند و در برخی موارد نمی توانند به تنهایی زندگی کنند. بسیاری از مردم این را “اوتیسم با عملکرد پایین” می نامند.

افراد دیگر ممکن است اوتیسم با علائم کمتر آشکار داشته باشند. آنها اغلب در مدرسه خوب عمل می کنند و مشکلات کمتری در برقراری ارتباط دارند. مردم معمولاً این را “اوتیسم با عملکرد بالا” می نامند.

اما اصطلاحات “با عملکرد بالا” و “کم کارکرد” می توانند توهین آمیز باشند. بهتر است از آنها دوری کنید. برای صحبت در مورد چگونگی تأثیر اوتیسم بر فردی، می‌توانید در عوض از عباراتی مانند «شدید» یا «خفیف» استفاده کنید.

علائم اوتیسم

علائم اوتیسم معمولاً قبل از 3 سالگی کودک ظاهر می شود. برخی از افراد از بدو تولد علائمی را نشان می دهند.

علائم شایع اوتیسم عبارتند از:

• عدم ارتباط چشمی
• طیف محدودی از علایق یا علاقه شدید به موضوعات خاص
• انجام دادن کاری بارها و بارها، مانند تکرار کلمات یا عبارات، تکان دادن به جلو و عقب، یا بی قراری با اشیا (مانند چرخاندن کلید چراغ)
• حساسیت بالا به صداها، لمس ها، بوها یا مناظری که برای افراد دیگر عادی به نظر می رسد
• نگاه نکردن یا گوش ندادن به دیگران
• وقتی شخص دیگری به شما اشاره می کند به چیزها نگاه نمی کنند
  عدم تمایل به در آغوش گرفتن یا در آغوش رفتن
• مشکلات در درک یا استفاده از گفتار، حرکات، حالات چهره یا لحن صدا
• صحبت کردن با صدای آواز، صاف یا روباتیک
• مشکل در سازگاری با تغییرات
• برخی از کودکان مبتلا به اوتیسم نیز ممکن است دچار تشنج شوند. اینها ممکن است تا دوران نوجوانی شروع نشوند.

علائم اوتیسم در بزرگسالان

در بزرگسالان، اوتیسم ممکن است به روش های خاصی ظاهر شود. علائم رایج می تواند شامل موارد زیر باشد:

• مشکل در درک آنچه دیگران فکر می کنند یا چه احساسی دارند
• انتخاب تنهایی یا سختی در دوست یابی
• اضطراب در مورد فعالیت های اجتماعی
• حفظ یک برنامه روزانه و ناراحت شدن در صورت تغییر
• برای بیان احساسشان مشکل دارید
• درک نکردن معنای واقعی کلمه یا درک نکردن طعنه
• رکیک بودن، بی علاقگی، یا بی ادبی با دیگران بدون هیچ دلیلی

سایر علائم اوتیسم در بزرگسالان می تواند شامل موارد زیر باشد:

• اجتناب از تماس چشمی
• درک نکردن صف های اجتماعی یا “قوانین”
• نزدیک شدن بیش از حد به دیگران یا ناراحت شدن از اینکه کسی بیش از حد به آنها نزدیک شود یا آنها را لمس کند
• علاقه شدید به چیزهای خاص
• می خواهد قبل از انجام کارها با دقت برنامه ریزی کند

علائم اوتیسم در کودکان

کودکان ممکن است علائم متفاوتی از اوتیسم را نشان دهند. این علائم ممکن است شامل موارد زیر باشند:

• تا 9 ماهگی پاسخی به اسم خود نمی دهند
• عدم نشان دادن حالات صورت تا 9 ماهگی
• عدم تمایل به انجام بازی های ساده تا 12 ماهگی
• در 12 ماهگی از حرکات (مانند تکان دادن سلام) استفاده نمی کنند
• تا ۲۴ ماهگی نمی‌فهمد دیگران غمگین یا عصبانی هستند
• تا 36 ماهگی متوجه نمی شود یا نمی خواهد به بچه های دیگر برای بازی بپیوندد
• تا 60 ماهگی برای شما آواز نمی خواند، اجرا نمی کند یا نمی رقصد
• اسباب‌بازی‌ها را به ترتیب خاصی ردیف می‌کند و در صورت تغییر ترتیب ناراحت می‌شود
• علایق وسواسی نشان می دهد
• بدن خود را تکان می دهد، دستان خود را تکان می دهد یا به صورت دایره ای می چرخد
• تاخیر در زبان، حرکت، یادگیری یا مهارت های شناختی
• عادات عجیب خوابیدن یا خوردن
• ترس کمتر یا بیشتر از چیزهایی که معمولاً انتظار می رود

مشکلات تحریک

تحریک یک رفتار خود تحریک کننده است، مانند تکان دادن دست و بازو، تکان دادن، چرخیدن، چرخش، پریدن، ضربه زدن به سر، یا سایر حرکات بدن مشابه. همچنین می‌تواند شامل استفاده مکرر از یک شی، مانند تکان دادن یک نوار لاستیکی، چرخاندن یک رشته، لمس چیزی با بافت خاص و موارد دیگر باشد.

افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است برای تفریح، کاهش کسالت یا کنار آمدن با استرس یا اضطراب تحریک شوند. همچنین می تواند به آنها در تنظیم سطح ورودی حسی کمک کند. برای مثال، آنها ممکن است سیمی را بچرخانند تا بتوانند آن را تماشا کنند یا روی یک صدا تمرکز کنند تا بتوانند صدای دیگری را با صدای بلند کوک کنند.

سر و صدای عجیب

گاهی اوقات، یک فرد مبتلا به اوتیسم ممکن است تحت تأثیر یک موقعیت قرار بگیرد و نتواند راهی برای پاسخگویی پیدا کند. این می تواند باعث واکنش بد در آنها شود. آنها ممکن است گریه کنند، جیغ بزنند، یا با لگد زدن، مشت زدن یا گاز گرفتن از نظر فیزیکی رفتار کنند. آنها ممکن است به طور کامل خاموش شوند و به هیچ وجه پاسخ ندهند. این یک عصبانیت نیست: آنها به سادگی قادر به مقابله با غرق شدن یا توضیح احساسات خود نیستند.

انواع اوتیسم

زمانی تصور می شد که گونه های مختلف اوتیسم باهم تفاوت دارند. در حال حاضر، آنها تحت اختلالات طیف اوتیسم قرار می گیرند از جمله:

سندرم آسپرگر. کودکان مبتلا به سندرم آسپرگر تمایل دارند در آزمون‌های هوش نمره متوسط یا بالاتر از حد متوسط را کسب کنند. اما ممکن است در مهارت های اجتماعی چالش هایی داشته باشند و دامنه محدودی از علایق را نشان دهند.

اختلال اوتیسم. این همان چیزی است که اکثر مردم با شنیدن کلمه “اوتیسم” به آن فکر می کنند. بر تعاملات اجتماعی، ارتباطات و بازی در کودکان کمتر از 3 سال تأثیر می گذارد.

اختلال تجزیه کننده دوران کودکی. کودکان مبتلا به این اختلال حداقل برای 2 سال رشد معمولی دارند و سپس بخشی یا بیشتر مهارت های ارتباطی و اجتماعی خود را از دست می دهند.

اختلال رشد فراگیر (PDD یا اوتیسم غیر معمول). اگر فرزند شما رفتارهای اوتیسمی مانند تاخیر در مهارت های اجتماعی و ارتباطی دارد، اما در دسته دیگری قرار نمی گیرد، ممکن است پزشک شما از این اصطلاح استفاده کند.

علل اوتیسم

دقیقاً چرا اوتیسم اتفاق می افتد، مشخص نیست. علت می تواند ناشی از مشکلات قسمت هایی از مغز باشد که ورودی حسی را تفسیر می کند و زبان را پردازش می کند.

اوتیسم در پسران چهار برابر بیشتر از دختران است. اوتیسم می تواند در افراد از هر نژاد، قومیت یا پیشینه اجتماعی رخ دهد. درآمد خانواده، سبک زندگی یا سطح تحصیلات بر خطر ابتلای کودک به اوتیسم تأثیری ندارد. اما برخی از عوامل خطرناک هستند:

خطر ابتلا به اوتیسم در کودکان با والدین بزرگتر بیشتر است.

زنان بارداری که در معرض برخی داروها یا مواد شیمیایی مانند الکل یا داروهای ضد تشنج قرار می گیرند، بیشتر احتمال دارد که فرزندان اوتیسمی داشته باشند.

سایر عوامل خطر عبارتند از شرایط متابولیک مادر مانند دیابت و چاقی. تحقیقات همچنین اوتیسم را با فنیل کتونوری درمان نشده (همچنین PKU، یک اختلال متابولیک ناشی از عدم وجود آنزیم) و سرخجه (سرخک آلمانی) مرتبط دانسته است.

آیا اوتیسم ژنتیکی است؟

اوتیسم در خانواده ها دیده می شود، بنابراین ترکیب خاصی از ژن ها ممکن است خطر ابتلا به کودک را افزایش دهد. تغییرات در بیش از 1000 ژن ممکن است با اوتیسم مرتبط باشد. اما همه آنها توسط کارشناسان تایید نمی شوند. عوامل ژنتیکی می توانند بین 40 تا 80 درصد بر خطر ابتلا به اوتیسم تأثیر بگذارند.

خطر کلی شما به ترکیب ژن ها، محیط، سن والدین و هر گونه عوارض زایمان بستگی دارد.

یک جهش ژنی نادر یا مشکل کروموزومی احتمالاً تنها علت حدود 2 تا 4 درصد از افراد مبتلا به اوتیسم است. این معمولاً در شرایطی اتفاق می افتد که سایر قسمت های بدن را نیز تحت تأثیر قرار می دهد، مانند جهش در ژن ADNP. با سندرم ADNP، فرد علائم اوتیسم را نشان می دهد و همچنین دارای ویژگی های خاص صورت است.

بسیاری از ژن هایی که در اوتیسم نقش دارند با رشد مغز مرتبط هستند. ممکن است به همین دلیل باشد که علائم اوتیسم شامل مشکلات ارتباطی، عملکرد شناختی یا اجتماعی شدن است.

واکسن و اوتیسم

واکسن ها باعث اوتیسم نمی شوند. در این زمینه برخی از مردم نگرانی هایی دارند، اما مطالعات نشان داده است که هیچ ارتباطی بین این دو وجود ندارد. کارشناسان ایمنی هشت واکسن را برای کودکان و بزرگسالان بررسی کرده اند. آنها دریافتند که با وجود استثنائات نادر، بسیار ایمن هستند. مطالعات دیگر مواد تشکیل دهنده واکسن های مختلف را بررسی کرده اند و هیچ ارتباطی با اوتیسم پیدا نکرده اند. مزایای سلامتی واکسن ها در پیشگیری از بیماری ها بسیار بیشتر از خطرات احتمالی است.

تست اوتیسم

تشخیص قطعی اوتیسم می تواند سخت باشد. پزشک شما روی رفتار و رشد تمرکز خواهد کرد.

برای کودکان، تشخیص معمولاً دو مرحله دارد.

غربالگری رشد به پزشک شما می گوید که آیا کودک شما در مسیر مهارت های اساسی مانند یادگیری، صحبت کردن، رفتار و حرکت قرار دارد یا خیر. کارشناسان پیشنهاد می کنند که کودکان در طول معاینات منظم در 9 ماهگی، 18 ماهگی و 24 یا 30 ماهگی از نظر این تأخیرهای رشدی غربالگری شوند. کودکان در معاینات 18 ماهه و 24 ماهه به طور معمول از نظر اوتیسم بررسی می شوند.

اگر کودک شما در این غربالگری ها نشانه هایی از مشکل را نشان داد، به ارزیابی کامل تری نیاز دارد. ارزیابی های کامل ممکن است شامل آزمایش‌های شنوایی و بینایی یا آزمایش‌های ژنتیکی باشد. پزشک شما ممکن است بخواهد فردی را بیاورد که در اختلالات اوتیسم تخصص دارد، مانند یک متخصص اطفال رشد یا یک روانشناس کودک. برخی از روانشناسان همچنین می توانند آزمایشی به نام برنامه مشاهده تشخیصی اوتیسم (ADOS) انجام دهند.

اگر در کودکی تشخیص داده نشد که اوتیسم دارید، اما متوجه شدید علائمی دارید، با پزشک خود صحبت کنید.

زندگی با اوتیسم

اگر مبتلا به اوتیسم هستید، در تمام زندگی خود به آن مبتلا خواهید بود. اما درمان زودهنگام می تواند تفاوت بزرگی در رشد کودک مبتلا به اوتیسم ایجاد کند. اگر فکر می کنید کودک شما علائم ASD را نشان می دهد، در اسرع وقت به پزشک خود اطلاع دهید.

درمان های اوتیسم

چیزی که برای یک نفر جواب می دهد ممکن است برای دیگری جواب ندهد. پزشک شما باید درمان را برای شما یا فرزندتان تنظیم کند. انواع اصلی درمان عبارتند از:

رفتاری: به فرد کمک می کند تا علل و نتایج رفتارها را درک کند تا بتواند رفتارهای ناخواسته را تغییر دهد.

رشدی: گفتار درمانی مهارت های ارتباطی را بهبود می بخشد، فیزیوتراپی توانایی حرکتی را بهبود می بخشد،

کاردرمانی بر مهارت های زندگی مانند لباس پوشیدن و غذا خوردن تأثیر می گذارد.

روان‌شناختی: درمان‌هایی مانند درمان شناختی-رفتاری (CBT) می‌تواند به افراد کمک کند علاوه بر اوتیسم، با اضطراب، افسردگی یا سایر مشکلات سلامت روان نیز مقابله کنند.

آموزشی: فرآیندهای یادگیری را با نیازهای افراد مبتلا به اوتیسم تطبیق می دهد.

روابط اجتماعی: بر بهبود مهارت های اجتماعی و ایجاد پیوندهای عاطفی تمرکز دارد.

داروها: برای کاهش علائم ASD مانند مشکلات توجه، بیش فعالی یا اضطراب کار کنید.

درمان های تکمیلی ممکن است به تقویت مهارت های یادگیری و ارتباطی در برخی از افراد مبتلا به اوتیسم کمک کند. درمان های تکمیلی شامل موسیقی، هنر، یا درمان با کمک حیوانات، مانند اسب سواری است.

تحلیل رفتار کاربردی (ABA) نوعی درمان است که هدف آن ترویج رفتار مثبت و جلوگیری از رفتار منفی یا مضر است. برخی از کارشناسان معتقدند که ABA نوعی کنترل رفتار است. آنها می گویند که این افراد را وادار می کند تا با یک تعریف سفت و سخت از “عادی” مطابقت داشته باشند و رفتارهایی را که بخشی از داشتن اوتیسم است خفه می کند. طرفداران می گویند که ABA از این رویکرد تکامل یافته است. آنها ادعا می کنند که این بهترین راه برای یک فرد مبتلا به اوتیسم است که به گونه ای سازگار شود که به آنها امکان می دهد راحت تر در جامعه زندگی کنند.

درمان های جعلی اوتیسم

درمان‌های خاصی وجود دارند که برای درمان اوتیسم فروخته یا تبلیغ می‌شوند، اما در واقع کارساز نیستند. برخی از این درمان های جعلی حتی می توانند خطرناک باشند. هیچ یک از موارد زیر را برای اوتیسم امتحان نکنید:

• شیر خام شتر
• GcMAF، که یک تزریق بدون مجوز است که از سلول های خونی ساخته می شود
• CEASE، که به مردم می‌گوید از واکسیناسیون خودداری کنند و به افراد پیشنهاد می‌کند مکمل‌های غذایی مصرف کنند که می‌تواند خطرناک باشد.
• دی اکسید کلر (CD) یا محلول معجزه گر معدنی (MMS)
• برخی از ویتامین ها، مواد معدنی و مکمل ها
• سکرتین، هورمونی که در بدن شما یافت می شود.
• شلیت که سموم فلزات سنگین را در خون شما دفع می کند.

برای تشخیص درمان جعلی، به دنبال این علائم هشدار دهنده باشید:

• ادعا می کنند که این یک “درمان”، “معجزه” است.
• در سایت‌های مهم و معتبر سلامت در دسترس نیست.
• خیلی پر هزینه است.
• ادعا می کند که در بسیاری از افراد “فورا” عمل می کند.
• داستان های شخصی به جای داده های پزشکی گغته می شود.
• بیان می کنند که هر کسی می تواند این کار را انجام دهد، حتی بدون آموزش پزشکی.
• ادعا می کند که بسیاری از شرایط را درمان می کند.

نابرابری های اوتیسم

برخی از گروه ها به طور متفاوت تحت تأثیر اوتیسم قرار می گیرند.

اوتیسم در زنان

اوتیسم می تواند گاهی اوقات برای زنان در مقایسه با مردان متفاوت باشد. در مقایسه با مردان، زنان اوتیسم ممکن است:

• احساسات خود را پنهان کنند
• ساکت تر باشند
• افرادی که اوتیسم ندارند را کپی کنید یا نشانه های اوتیسم خود را پنهان کنید تا “در آن جا بیفتید”
• به نظر می رسد با موقعیت های اجتماعی بهتر برخورد می کند
• علائم کمتری از رفتارهای تکراری نشان دهند

پزشک ممکن است دانش زیادی در مورد تشخیص دختران یا زنان مبتلا به اوتیسم نداشته باشد. از آنجایی که بسیاری از علائم بر روی کلیشه های مردانه اوتیسم متمرکز است، این امر می تواند تشخیص اینکه آیا یک زن مبتلا به اوتیسم است یا خیر، مشکل کند. به همین دلیل، دختران و زنان مبتلا به اوتیسم ممکن است به اشتباه تشخیص داده شوند یا به طور کامل فراموش شوند. با آگاهی بیشتر کارشناسان از این موضوع، تخمین تعداد مردان مبتلا به اوتیسم در مقایسه با زنان کوچکتر شده است.

اوتیسم و تفاوت های نژادی و قومیتی

کودکان سفیدپوست بیشتری در مقایسه با کودکان سیاه پوست یا اسپانیایی تبار به اختلال طیف اوتیسم مبتلا می شوند. برخی از دلایلی که ممکن است این گروه ها تشخیص یا مراقبت نشوند عبارتند از:

• انگ در مورد این اختلال
• دسترسی کمتر به منابع پزشکی به دلیل عدم تابعیت یا درآمد
• صحبت نکردن به زبان انگلیسی به عنوان زبان اصلی

LGBTQIA+ و اوتیسم

تحقیقات نشان می دهد که افراد مبتلا به اوتیسم بیشتر به عنوان بخشی از جامعه LGBTQIA+ شناخته می شوند تا افرادی که آن را ندارند. افراد این گروه که اوتیسم نیز دارند بیشتر با تبعیض، مشکلات مربوط به دریافت مراقبت های پزشکی، خشونت و انگ فرهنگی مواجه می شوند. این می تواند عوارض سلامت روانی بیشتری را برای افراد LGBTQIA+ که دارای اوتیسم هستند و در حال حاضر در معرض خطر بالاتری برای این عوارض هستند، ایجاد کند.

مراقب تغییر رژیم غذایی فرزندتان باشید

قبل از امتحان چیزی متفاوت، مانند یک رژیم غذایی خاص، با پزشک خود صحبت کنید. شواهد محکمی مبنی بر اینکه رژیم های غذایی خاص به کودکان مبتلا به ASD کمک می کند وجود ندارد. اوتیسم یک اختلال پیچیده مغزی است.

برخی از کودکان مبتلا به اوتیسم ممکن است به نظر برسند که غذا خور هستند. آنها ممکن است فقط غذاهایی با رنگ یا بافت خاص بخورند، به اندازه کافی غذا نخورند یا زیاد بخورند یا چیزهایی بخورند که غذا نیستند. آنها ممکن است یبوست داشته باشند، که باعث می شود حتی اگر نباشند احساس سیری کنند، یا در حین غذا خوردن دچار مشکل سرفه یا خفگی شوند.

اگرچه ممکن است به نظر برسد که حذف برخی غذاها می تواند علائم کودک شما را تسکین دهد، اما در واقع ممکن است باعث آسیب بیشتر شود.

به عنوان مثال، کودکان مبتلا به اوتیسم اغلب استخوان های نازک تری دارند. محصولات لبنی دارای مواد مغذی هستند که می توانند استخوان های آنها را قوی تر کنند. مطالعات روی پروتئین موجود در فرآورده های شیری به نام کازئین نشان داده است که بسیاری از کودکان چه غذاهای حاوی این پروتئین مصرف کنند یا نه، همین کار را انجام می دهند. علائم اوتیسم آنها به هیچ وجه تغییر قابل توجهی نداشت.

برخی شواهد نشان می دهد که افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است سطوح پایینی از برخی ویتامین ها و مواد معدنی در بدن خود داشته باشند. این باعث اختلال طیف اوتیسم نمی شود. اما پزشک ممکن است مکمل هایی را برای بهبود تغذیه پیشنهاد کند. ویتامین B و منیزیم دو مورد از مکمل هایی هستند که اغلب برای افراد مبتلا به اوتیسم استفاده می شود. اما افراد ممکن است در مصرف این ویتامین ها بیش از حد مصرف کنند، بنابراین باید از مصرف مگاویتامین اجتناب شود.

با این حال، برخی از تغییرات رژیم غذایی ممکن است به علائم خاصی از اوتیسم کمک کند. به عنوان مثال، آلرژی غذایی ممکن است مشکلات رفتاری را بدتر کند. حذف آلرژن از رژیم غذایی کودک شما ممکن است برخی از مشکلات رفتاری را بهتر کند.

نکته مهم این است که رژیم غذایی کودک شما باید از نیازهای تغذیه ای خاص و علائم ASD حمایت کند. بهترین راه برای رسیدن به مفیدترین رژیم غذایی، همکاری با پزشک و متخصص تغذیه مانند یک متخصص تغذیه است. آنها به شما کمک می کنند تا یک برنامه غذایی متناسب با فرزندتان طراحی کنید.

برخی از کودکان مبتلا به اوتیسم مشکلات گوارشی مانند یبوست، درد شکم یا تهوع و استفراغ دارند. پزشک شما می تواند رژیمی را پیشنهاد کند که این مشکلات را بدتر نکند. و به یاد داشته باشید، نیازهای تغذیه ای در طول زمان تغییر می کند. متخصص تغذیه کودک شما به شما کمک می کند تا مطمئن شوید که غذاهایی که می خورند همچنان با افزایش سن نیازهای او را برآورده می کنند.

چگونه به کودک مبتلا به اوتیسم خود کمک کنیم؟

شما می توانید به کودک خود کمک کنید تا با اوتیسم بهتر ارتباط برقرار کند:

• از نام آنها استفاده کنید تا بدانند شما با آنها صحبت می کنید
• آهسته و واضح صحبت می کند
• روشن و ساده نگه داشتن زبان
• به آنها زمان بیشتری بدهید تا بفهمند چه چیزی گفته اید
• از حرکات، تصاویر یا تماس چشمی ساده استفاده کنید تا به آنها کمک کنید آنچه را که می‌گویید بفهمند.

اجتناب کردن:

• مکالمه در یک منطقه پر سر و صدا یا شلوغ
• گفتن چیزهایی که بیش از یک معنی دارند مانند “شکستن پا”
• سوالات زیاد پرسیدن

مشکل خواب

بسیاری از کودکان مبتلا به اوتیسم به سختی به خواب می روند. شما می توانید به آنها کمک کنید:

• داشتن یک دفتر خاطرات خواب برای جستجوی مسائل رایج
• پیروی از یک روال قبل از خواب هر شب
• به آنها اجازه دهید از گوش بند برای خوابیدن استفاده کنند، اگر کمک می کند
• اتاق خواب خود را تاریک و ساکت نگه می دارند
• صحبت با پزشک در مورد مسائلی که ممکن است بر خواب آنها تأثیر بگذاردن