اختلال اضطراب جدایی

اختلال اضطراب جدایی چیست؟

اضطراب جدایی بخشی طبیعی از رشد کودکی است. معمولاً در نوزادان بین 8 تا 12 ماهه رخ می دهد و معمولاً در حدود 2 سالگی ناپدید می شود. با این حال، می تواند در بزرگسالان نیز رخ دهد. برخی از کودکان در دوران دبستان و دوران نوجوانی علائم اضطراب جدایی را دارند. این وضعیت اختلال اضطراب جدایی یا SAD نامیده می شود. سه تا چهار درصد از کودکان دارای SAD هستند. SAD تمایل دارد که خلق و خوی عمومی و مسائل مربوط به سلامت روان را نشان دهد. حدود یک سوم از کودکان مبتلا به SAD در بزرگسالی با بیماری روانی تشخیص داده می شوند.

علائم اختلال اضطراب جدایی

علائم SAD زمانی رخ می دهد که کودک از والدین یا مراقبان جدا می شود. ترس از جدایی نیز می تواند باعث بروز رفتارهای مرتبط با اضطراب شود. برخی از رایج ترین رفتارها عبارتند از:

• چسبیدن به والدین
• گریه شدید و شدید
• امتناع از انجام کارهایی که نیاز به جدایی دارند
• بیماری جسمی، مانند سردرد یا استفراغ
• عصبانیت های خشن و عاطفی
• امتناع از رفتن به مدرسه
• عملکرد ضعیف مدرسه
• عدم برقراری ارتباط سالم با کودکان دیگر
• امتناع از تنها خوابیدن
• کابوس ها

SAD در کودکان با موارد زیر بیشتر رخ می دهد:

• سابقه خانوادگی اضطراب یا افسردگی
• شخصیت های خجالتی و ترسو
• وضعیت اجتماعی-اقتصادی پایین
• والدین بیش از حد محافظت کننده
• فقدان تعامل مناسب والدین
• مشکلات برخورد با بچه های هم سن و سال خودشان

SAD همچنین می تواند پس از یک رویداد استرس زا در زندگی رخ دهد مانند:

• نقل مکان به خانه جدید
• تغییر مدارس
• طلاق
• مرگ یکی از اعضای نزدیک خانواده

اضطراب جایی روی موارد زیر تاثیر می گذارد:

•  کار
• روابط عاشقانه
• ناتوانی در ایجاد و حفظ دوستی به دلیل ترس از دوری از شخصیت اصلی دلبستگی (مانند والدین، دوست پسر/دوست دختر، همسر، خواهر و برادر)
• عدم استقلال در زمینه های مختلف (مانند سفر، حضور در کالج یا دانشگاه، جستجوی ارتقای شغلی که منجر به سفر یا ساعات کاری طولانی شود، معاشرت، قرار ملاقات و غیره)
• افزایش وابستگی در بین اعضای خانواده

چگونه اختلال اضطراب جدایی بر بزرگسالان تأثیر می گذارد؟

اختلال اضطراب جدایی می تواند به طرق مختلف به طور قابل توجهی در عملکرد زندگی روزمره بزرگسالان اختلال ایجاد کند یا آن را محدود کند. حضور و غیاب در محل کار و عملکرد ممکن است کاهش یابد یا شروع به کار نکند، زیرا بزرگسال احساس می کند نمی تواند با زمان دوری از محبوب خود که به “پایگاه خانه” امن آنها تبدیل می شود، کنار بیاید. فرد مضطرب می‌تواند از همسالان و همکاران منزوی شود و از درگیر شدن در فعالیت‌های اجتماعی معمولی هراس داشته باشد، در صورتی که این فعالیت‌ها به زمانی جدا از عزیزشان نیاز دارد. علاوه بر این، او ممکن است در روابط عاشقانه مشکل داشته باشد، یا به هیچ وجه نمی تواند قرار ملاقات بگذارد، یا بیش از حد به یک شریک عاشقانه وابسته است یا مدت ها بعد از اینکه تشخیص داد که آنها دیگر با یکدیگر سازگار نیستند، در روابط باقی می مانند. در نهایت، اگر پیشرفت در محل کار مستلزم سفر باشد، می‌تواند منجر به از دست رفتن فرصت‌های ارتقای شغلی شود. بزرگسالان مبتلا به اختلال اضطراب جدایی ممکن است افسرده، گوشه‌گیر و بی‌تفاوت به نظر برسند و با توجه به اضطراب مداومی که باید با آن مواجه شوند، قابل درک است.

مقاله مرتبط: اضطراب اجتماعی چیست؟

اختلال اضطراب جدایی چگونه تشخیص داده می شود؟

کودکانی که سه یا بیشتر از علائم فوق را تجربه می کنند ممکن است مبتلا به SAD تشخیص داده شوند. پزشک ممکن است آزمایش‌های اضافی را برای تأیید تشخیص تجویز کند. پزشک شما همچنین ممکن است شاهد تعامل شما با فرزندتان باشد. این نشان می دهد که آیا سبک فرزندپروری شما بر نحوه برخورد فرزندتان با اضطراب تأثیر می گذارد یا خیر.

اختلال اضطراب جدایی چگونه درمان می شود؟

برای درمان SAD از درمان و دارو استفاده می شود. هر دو روش درمانی می توانند به کودک کمک کنند تا با اضطراب به شیوه ای مثبت مقابله کند. موثرترین درمان، درمان شناختی رفتاری (CBT) است. با CBT، به کودکان تکنیک های مقابله با اضطراب آموزش داده می شود. تکنیک های رایج تنفس عمیق و آرامش است.

درمان تعامل والد-کودک راه دیگری برای درمان SAD است. دارای سه مرحله اصلی درمان است:

• تعامل مبتنی بر کودک (CDI)، که بر بهبود کیفیت رابطه والد-کودک تمرکز دارد. این شامل گرما، توجه و تمجید است. اینها به تقویت احساس امنیت در کودک کمک می کند.
• تعامل مبتنی بر شجاعت (BDI)، که به والدین درباره اینکه چرا فرزندشان احساس اضطراب می کند، آموزش می دهد. درمانگر فرزند شما نردبان شجاعت ایجاد خواهد کرد. نردبان موقعیت هایی را نشان می دهد که باعث ایجاد احساسات اضطرابی می شود. برای واکنش های مثبت پاداش تعیین می کند.
• تعامل مبتنی بر والدین (PDI)، که به والدین می آموزد که به وضوح با فرزند خود ارتباط برقرار کنند. این به مدیریت رفتار ضعیف کمک می کند.
  محیط مدرسه کلید دیگری برای موفقیت در درمان است. کودک شما زمانی که احساس اضطراب می کند به مکانی امن برای رفتن نیاز دارد. همچنین باید راهی وجود داشته باشد که فرزند شما در صورت لزوم در ساعات مدرسه یا سایر مواقعی که از خانه دور است با شما ارتباط برقرار کند. در نهایت، معلم فرزند شما باید تعامل با سایر همکلاسی ها را تشویق کند. اگر در مورد کلاس درس فرزندتان نگرانی دارید، با معلم، اصل یا یک مشاور راهنمایی صحبت کنید.

دارو

هیچ داروی خاصی برای SAD وجود ندارد. در صورت بی اثر بودن سایر اشکال درمان، گاهی اوقات در کودکان بزرگتر مبتلا به این بیماری از داروهای ضد افسردگی استفاده می شود. این تصمیمی است که باید توسط والدین یا قیم کودک و پزشک مورد توجه قرار گیرد. کودکان باید از نظر عوارض جانبی به دقت تحت نظر باشند.

اثرات اختلال اضطراب جدایی بر زندگی خانوادگی

رشد عاطفی و اجتماعی هر دو به طور جدی تحت تأثیر SAD قرار دارند. این وضعیت می تواند باعث شود کودک از تجربیاتی که برای رشد طبیعی حیاتی هستند اجتناب کند.

SAD همچنین می تواند بر زندگی خانوادگی تأثیر بگذارد. برخی از این مشکلات ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• فعالیت های خانوادگی که با رفتار منفی محدود می شوند.
• والدین وقت کمی برای خود یا یکدیگر دارند که منجر به ناامیدی می شود.
• خواهر و برادرهایی که از توجه اضافی به کودک مبتلا به SAD حسادت می کنند.