روان درمانی بین فردی چیست؟

براساس روانشناسی مدرن، روان درمانی بین فردی (IPT) نوعی درمان روانشناختی است که برای کمک به افرادی که با اختلالات خلقی مختلف دست و پنجه نرم می کنند، طراحی شده است. یکی دیگر از نقاط کانونی روان درمانی بین فردی شامل بهبود کیفیت روابط با دیگران و کمک به افراد برای بهتر شدن او در محیط های اجتماعی است. درواقع درمان بین فردی (IPT) نوعی روان درمانی است که هدف آن پرورش دلبستگی های قوی است. تحقیقات نشان می دهد که رواندرمانی بین فردی می تواند به بهبود علائم چندین بیماری روانی کمک کند.

روان درمانی بین فردی چه کاری انجام می دهد؟

به طور کلی، هنگامی که فرد مجبور به روان درمانی بین فردی شود، موارد زیادی وجود دارد که با آن روبرو بشوند. برخی از موضوعات مورد بحث معمولاً شامل غم و اندوه، گوشه گیری از دیگران، کمبودها، بحران های زندگی و موارد دیگر است. به طور معمول، روان درمانی بین فردی تقریباً سه تا چهار ماه طول می کشد.

IPT نوعی درمان کوتاه مدت است که معمولاً کمتر از 12 تا 16 هفته طول می کشد و بر پرورش مهارت های ارتباطی و اثربخشی بین فردی تمرکز دارد. روانشناسان بر این باورند که بسیاری از مسائل مربوط به سلامت روان ناشی از کمبودهای رابطه یا تعارض نقش ها است.

پزشکان IPT مفهوم افسردگی و سایر اختلالات سلامت روان را به عنوان بیماری های واقعی که نیاز به درمان دارند تأیید می کنند. آنها در درمان روی این موضوع تمرکز می کنند تا از سرزنش مراجعان برای چالش هایشان جلوگیری کنند.

طرفداران IPT همچنین استدلال می کنند که حالات روحی و زندگی، به ویژه روابط، ارتباط نزدیکی با هم دارند. بهبود روابط می تواند سلامت روانی افراد را بهبود بخشد.

در جلسات IPT، فرد مهارت هایی را می آموزد و تمرین می کند که ممکن است به بهبود روابط و جلوگیری از ایجاد شکاف در رابطه کمک کند.

تاریخچه مختصر روان درمانی بین فردی

در دهه 1970، روان درمانگران Myrna Weissman و Gerald Klerman IPT را برای درمان اختلالات خلقی مانند افسردگی توسعه دادند. آنها از تحقیقات جان بالبی و مری اینسورث استفاده کردند که نقش دلبستگی ها، به ویژه در اوایل زندگی، در روابط را مطالعه کردند.

محققین IPT تحقیقاتی را برجسته می‌کنند که نشان می‌دهد عوامل اجتماعی، مانند از دست دادن یک رابطه، اغلب عوامل اصلی در شروع و حفظ افسردگی هستند.

ویزمن و کلرمن با تکیه بر این داده ها از IPT برای درمان افسردگی و سایر مشکلات خلقی استفاده کردند. از آن زمان، محققان نشان داده‌اند که IPT می‌تواند فوبیای اجتماعی، اختلالات اضطرابی، اختلال استرس پس از سانحه و اختلالات خوردن را نیز درمان کند.

IPT در مقابل انواع دیگر رواندرمانی ها

اکثر تحقیقات نشان می‌دهند که IPT مانند سایر انواع درمان مؤثر است. در برخی موارد، حتی به نظر می رسد که نتایج بهتری ارائه می دهد.

یک متاآنالیز در سال 2005 از IPT برای درمان افسردگی به بررسی مطالعاتی پرداخت که IPT را با دارونما و با درمان شناختی رفتاری (CBT) مقایسه کردند. IPT موثرتر از CBT و دارونما بود و نتایج مشابهی با دارو ارائه داد.

یک متاآنالیز بسیار بزرگتر در سال 2016، اثربخشی IPT را برای مسائل مختلف سلامت روان ارزیابی کرد. محققان با استفاده از داده های 90 مطالعه، تفاوت معنی داری بین IPT و سایر مطالعات ارزیابی شده بالینی پیدا نکردند.

IPT بر اساس بسیاری از نظریه ها از جمله نظریه دلبستگی است. بنابراین، روش های آن مشابه روش های برخی از رویکردهای دیگر است. برای مثال، درمان متمرکز بر عاطفه، دلبستگی ها و روابط انسانی را نیز در اولویت قرار می دهد.

فاز یک روان درمانی بین فردی

مرحله اول روان درمانی بین فردی شامل ارزیابی الگوهای رابطه، آسیب های گذشته، مضامین تکرار شونده در تعامل با دیگران و وجود علائم افسردگی است. به طور کلی، تا متخصص بتواند موارد فوق را ارزیابی کند، یک تا سه جلسه لازم است.

برای اینکه فاز یک روان درمانی بین فردی کارساز باشد، مراجع باید قبول کند که با درمانگر ارتباط برقرار کند و به سوالات درمانگر پاسخ دهد. این موضوع سخت است، به ویژه اگر فرد مبتلا روابط خوبی را با افراد دیگر نداشته باشد.

فاز دو رواندرمانی بین فردی

پس از اتمام مرحله یک، مرحله دو روان درمانی بین فردی، شامل یافتن راه حل هایی برای موضوعات مختلفی است که در مرحله قبلی مطرح شده است. ماهیت راه حل های پیشنهادی درمانی، براساس بیمار، سابقه وی و آنچه که در حال حاضر با آن دست و پنجه نرم می کنند، متفاوت خواهد بود. با این حال، هر راه حلی که مطرح می شود، در نهایت برای بهبود حال بیمار، کمک به او برای دستیابی به کیفیت زندگی بهتر و بهبود توانایی عملکرد در محیط های اجتماعی، ضمن حفظ روابط سالم با سایر افراد است.

در مرحله دو، برای مهم است که مراجعین بدانند اثربخشی راه حل ها به زمان نیاز دارند. علاوه بر این، راه حل هایی که روان درمانگر بین فردی پیشنهاد می کند ممکن است سخت باشد. با انجام کار و تحت فشار قرار دادن خود، بیماران سرانجام متوجه پیشرفت ها و گام های رو به جلو می شوند. بهتر شدن و بالا بردن کیفیت روابط بین فردی همیشه آسان نیست، اما در طولانی مدت مطمئناً نتیجه بخش است و منجر به کیفیت زندگی با رضایت بیشتری می شود.

فاز سه رواندرمانی بین فردی

فاز سه درمان روان درمانی بین فردی به طور کلی با پیگیری تحقق نتایج فاز دو همراه است. در این حالت، ممکن است اهداف درمان تغییر کند. افرادی که با مشکلات روابط بین فردی دست و پنجه نرم می کنند، معمولاً در بیش از یک حوزه و موقعیت مشکل دارند. پس از پرداختن کامل به یک موضوع، مهم است که برای اطمینان از اثربخشی روند روان درمانی، به موقعیت های مشابه دیگر بروید.

در مرحله سه، مراجعین باید حداقل تا حدی راحت تر از مرحله های یک و دو باشند و روند بهبودی خود را حس کنند. باید به نوبه خود، اعتمادبنفس را در بیمار بهبود بخشید و مهارتهای بین فردی او را بهبود دهید.

عوامل اثرگذار بر رواندرمانی بین فردی خوب

به خودی خود، روان درمانی بین فردی یک روند درمانی جالب است. با این حال، یک سری عوامل مهم هستند. به همین دلیل، دانستن اینکه چه عواملی باعث ایجاد یک روان درمانی بین فردی عالی می شود، بسیار مهم است.

یافتن مسائل بین فردی

توانایی توجه به موضوعات مختلف موجود بین فردی، مهارت مهمی برای هر روان درمانگر بین فردی است. به هر حال، این اساس روند درمان است. موضوعات و مسائل نه تنها باید شناسایی شوند بلکه از نظر اهمیت نیز رتبه بندی شوند. این در نهایت به متخصص اجازه می دهد تا تعیین کند که در طول فرایند درمان ابتدا باید با چه موضوعاتی برخورد شود.

یادداشت کردن سبک های ارتباطی

هر وقت روان درمانگر بین فردی با بیماری کار می کند، وظیفه دارد نحوه ارتباط بیمار را مشاهده کند. نحوه ارتباط مراجع در جلسه درمانی نمودی از الگوی ارتباطی او در موقعیت های مختلفی است.

توانایی گوش دادن

آخرین ویژگی ای که روان درمانگر بین فردی باید داشته باشد، توانایی گوش دادن است. باور کنید یا نه، فرد می تواند به راحتی از گوش دادن به دیگران چیزهای زیادی یاد بگیرد، و در درمان، گوش دادن بسیار آشکار و آموزنده است. آنچه کسی می گوید، نحوه گفتن آن و موارد دیگر می تواند بسیار افشا کننده باشد و بینشی را برای متخصص فراهم کند.

گوش دادن نه تنها برای روان درمانگر بین فردی بلکه برای بیمار نیز مفید است. مراجعین دوست دارند که به آنها گوش کنید. آنها دوست دارند احساس مهم بودن کنند و دوست دارند فکر کنند دیگران به حرفهایشان اهمیت می دهند. هنگامی که مراجع احساس می کند در حال شنیده شدن است، احتمالاً بیشتر اعتماد می کند که این خود به روان درمانگر بین فردی کمک می کند تا با شخص ارتباط برقرار کند. هر کسی که در امر کمک به دیگران جدی باشد مطمئناً باید مایل به گوش دادن به او باشد.

حوزه هایی که روان درمانی بین فردی می تواند موثر باشد

روابط بین فردی بسیار گسترده است و در حالی که روان درمانی بین فردی برای کمک به افرادی که با روابط درگیر هستند، طراحی شده است، این نوع درمان همچنین می تواند در زمینه های مختلف مفید باشد.

گذارهای ناراحت کننده

 روان درمانی بین فردی می تواند برای افرادی که انتقال ناراحت کننده ای را تجربه می کنند، بسیار مفید باشد. برخی از نمونه های این انتقال می تواند شامل طلاق، مرگ یکی از عزیزان، از دست دادن شغل و موارد دیگر باشد.

وقتی بسیاری از مردم با ضربه یا دشواری روبرو می شوند، تمایل دارند خود را منزوی کنند. این ممکن است یک سازوکار دفاعی قابل توجیه برای آنها باشد، اما در طولانی مدت می تواند مضر باشد. داشتن روابط سالم با افراد دیگر، حتی در مواقعی که شرایط دشوار است برای برخورداری از کیفیت بالای زندگی بسیار مهم است. روان درمانی بین فردی می تواند به افراد کمک کند تا روابط سالم خود را حفظ کنند.

تعارضات در روابط بین فردی

دلایل مختلفی وجود دارد که ممکن است درگیری وجود داشته باشد. گاهی اوقات به دلیل یک سوتفاهم است. در موارد دیگر، درگیری می تواند به دلیل مسائل حل نشده یا جدا شدن از یکدیگر باشد. صرف نظر از اینکه چه دلیلی می تواند داشته باشد، هرگز ضرری ندارد که با یک حرفه ای کار کنید که بتواند به موضوع بپردازد و به همه طرف های درگیر کمک کند تا بهترین نتیجه را بگیرند.

عدم تحقق در روابط بین فردی موجود

روان درمانگران بین فردی می توانند به طور واقعی در کمک به افرادی که احساس می کنند در روابط شکست خورده اند، نقش داشته باشند. به طور کلی، وقتی این مسئله وجود دارد، نشان دهنده برآورده نشدن نیازهای فرد در رابطه است. شاید او احساس نادیده گرفته شدن یا تحقیر شدن کند. همچنین ممکن است شرایط خاصی وجود داشته باشد که رابطه سمی باشد و بیرون آمدن از آن بهترین راه حل ممکن است.

در دوران سختی

روان درمانی بین فردی نوعی درمان است که نتایج مطلوبی را برای همه افراد دارد. مهم نیست که کی هستید و چه عواملی را تجربه می کنید، زندگی گاهی سخت می شود. پویایی یک رابطه می تواند تغییر کند، و گاهی اوقات این می تواند باعث سردرگمی، عدم اطمینان و عدم شفافیت در مورد کار دیگری شود. با این حال، کار با یک متخصص در روابط بین فردی می تواند یک تجربه بسیار چشم نواز باشد.

نقاط قوت و ضعف رواندرمانی بین فردی

برخی از نقاط قوت IPT عبارتند از:

تمرکز بر روابط، مهارت های ارتباطی و موقعیت های زندگی به جای تلقی مسائل مربوط به سلامت روان به عنوان چیزهایی که در خلاء رخ می دهند.
یک رویکرد ساختارمند و فرمولی که ردیابی پیشرفت را آسان تر می کند
توانایی ایجاد یک رابطه قوی با درمانگر، که ممکن است مراجع را قادر به آزمایش مهارت های جدید کند.
تحقیقات به طور مداوم نشان داده است که IPT برای افسردگی و انتقال روابط و تعارض خوب عمل می کند. اگرچه بسیاری از مطالعات نشان داده‌اند که IPT برای برخی مسائل دیگر به خوبی کار می‌کند، شواهد موجود در آن کمتر سازگار است و برخی از درمان‌های دیگر ممکن است بهتر عمل کنند.

یکی از ضعف‌های بالقوه IPT جدول زمانی کوتاه‌تر آن است که ممکن است برای افراد مبتلا به مشکلات مزمن یا عودکننده سلامت روان پشتیبانی کافی را ارائه نکند. با این حال، پزشکان IPT تشخیص می دهند که جلسات نگهداری ممکن است برای علائم عود کننده ضروری باشد.

همچنین، رویکرد فرمولیک آن ممکن است به این معنا باشد که اگر فرد زودتر از موعد تحصیل را ترک کند یا نتواند هزینه ادامه درمان را بپردازد، درمان تسکین نمی دهد.