تشخیص بیش فعالی، تست و علائم

بیش فعالی یا اختلال نقصان توجه چیست؟

بیش فعالی یک اختلال عصبی رشدی است که با مقادیر بیش از حد بی توجهی، بی احتیاطی، بیش فعالی و تکانشگری که فراگیر، مخرب و در غیر این صورت برای سن نامناسب هستند مشخص می شود. شواهد بدست آمده نشان میدهد که این عارضه جزء بیماری های چند عاملی می باشد.سیر بیماری متغیر است ۵۰% موارد علائم تا نوجوانی و اوایل بزرگسالی فروکش می کنند. در برخی موارد پرتحرکی برطرف میشود ولی کاهش میدان توجه و مشکلات کنترل تکانه ای باقی می مانند. در ۴۰% موارد علائم تا بزرگسال دوام دارند. در این کودکان خطر امکان اختلالات مصرف و الکل و مواد اعتیاد آور همچنین، شخصیت ضد اجتماعی شایعتر می باشد.

تشخیص ADHD

تشخیص ADHD یک فرآیند با چندین مرحله است. اگر فکر می کنید فردی ممکن است ADHD داشته باشد، اولین قدم این است که با یک متخصص و درمانگر مشورت کنید.
تصمیم گیری در مورد اینکه آیا یک فرد مبتلا به ADHD است یا نه یک فرآیند با چندین مرحله است. هیچ آزمایش واحدی برای تشخیص ADHD وجود ندارد و بسیاری از مشکلات دیگر مانند اختلالات خواب، اضطراب، افسردگی و انواع خاصی از اختلالات یادگیری نیز می توانند علائمی مشابه ADHD داشته باشند.

چه زمانی با پزشک صحبت کنیم؟

اگر نگران این هستید که آیا فردی ممکن است ADHD داشته باشد، اولین قدم این است که با یک درمانگر صحبت کنید تا بفهمید آیا علائم با تشخیص ADHD مطابقت دارد یا خیر. تشخیص را می توان توسط یک متخصص سلامت روان، مانند یک روانشناس یا روانپزشک، یا توسط یک ارائه دهنده مراقبت های اولیه، مانند یک متخصص اطفال، انجام داد.

مقاله مرتبط: درمان بیش فعالی

تشخیص ADHD در کودکان

درمانگر به بررسی این موضوع می‌پردازد که آیا کودک وضعیت یا شرایط دیگری دارد که ممکن است علائم را بهتر توضیح دهد یا اغلب می‌تواند همزمان با ADHD رخ دهد.

برای کودکان، آکادمی اطفال آمریکا (AAP) توصیه می کند که درمانگران از والدین، معلمان و سایر بزرگسالانی که از کودک مراقبت می کنند، در مورد رفتار کودک در محیط های مختلف، از جمله در خانه، مدرسه، یا با همسالان سوال کنند.

تشخیص ADHD در بزرگسالان

ADHD و بیش فعالی اغلب تا بزرگسالی ادامه دارد. علائم ممکن است در سنین بالاتر متفاوت به نظر برسد. به عنوان مثال، در بزرگسالان، بیش فعالی ممکن است به عنوان بی قراری شدید یا فرسودگی دیگران با فعالیت خود ظاهر شود.

درمانگران از دستورالعمل های موجود در راهنمای تشخیصی و آماری انجمن روانپزشکی آمریکا، ویرایش پنجم (DSM-5)، 2 برای کمک به تشخیص ADHD استفاده می کنند. این استاندارد تشخیصی کمک می کند تا اطمینان حاصل شود که افراد به طور مناسب برای ADHD تشخیص داده شده و درمان می شوند. استفاده از استاندارد یکسان در جوامع نیز می تواند به تعیین تعداد کودکان مبتلا به ADHD کمک کند و اینکه چگونه سلامت عمومی تحت تأثیر این وضعیت قرار می گیرد.

علائم بیش فعالی ADHD چیست؟

تعدادی دیگر از علائم مورد نیاز برای تشخیص ADHD (بر اساس گروه سنی) به شرح زیر است:

■ شش یا بیشتر از نشانه های بی توجهی/بیش فعالی/ تکانشگری برای کودکان تا سن 16 سال، یا

■ پنج یا بیشتر از نشانه های بی توجهی/بیش فعالی/تکانشگری برای نوجوانان 17 سال به بالا و بزرگسالان.

افراد مبتلا به ADHD یک الگوی مداوم از بی توجهی/ بیش فعالی/ تکانشگری را نشان می دهند که در عملکرد یا رشد اختلال ایجاد می کنند.

معیارهای DSM-5 به شکل کوتاه شده در زیر گنجانده شده است. لطفا توجه داشته باشید که آنها فقط برای اطلاع شما ارائه شده اند.

بی توجهی

• توجه: علائم بی توجهی حداقل به مدت 6 ماه وجود داشته است  نامناسب است.
• اغلب از توجه دقیق به جزئیات کوتاهی می کند یا در کارهای مدرسه، محل کار یا سایر فعالیت ها اشتباه می کند.
• اغلب در حفظ توجه به وظایف یا فعالیت های بازی مشکل دارد.
• اغلب به نظر می رسد وقتی مستقیماً با او صحبت می شود گوش نمی دهد.
• اغلب دستورالعمل‌ها را دنبال نمی‌کند و در انجام تکالیف مدرسه، کارهای روزمره یا وظایف در محل کار شکست می‌خورد (مثلاً تمرکز خود را از دست می‌دهد، از رهگذر دور می‌زند).
• اغلب در سازماندهی وظایف و فعالیت ها مشکل دارد.
• اغلب از انجام کارهایی که نیاز به تلاش ذهنی در مدت زمان طولانی دارند (مانند تکالیف مدرسه یا تکالیف) اجتناب می کند، دوست ندارد یا تمایلی ندارد.
• اغلب چیزهایی را که برای انجام وظایف و فعالیت‌ها ضروری است از دست می‌دهد (مانند وسایل مدرسه، مداد، کتاب، ابزار، کیف پول، کلید، کاغذبازی، عینک، تلفن همراه).
• اغلب به راحتی حواسش پرت می شود.
• اغلب در فعالیت های روزانه فراموشکار است.

بیش فعالی – تکانشگری

• توجه: علائم بیش فعالی- تکانشگری حداقل به مدت 6 ماه وجود داشته است و برای سطح رشد فرد نامناسب است.
• اغلب با دست ها یا پاها بی قراری می کند یا به آن ضربه می زند یا روی صندلی تکان می خورد.
• اغلب در شرایطی که انتظار می رود نشستن باقی بماند، صندلی را ترک می کند.
• اغلب در موقعیت هایی که مناسب نیست می دود یا بالا می رود (نوجوانان یا بزرگسالان ممکن است محدود به احساس بی قراری باشند).
• اغلب قادر به بازی یا شرکت در فعالیت های اوقات فراغت به آرامی نیست.
• اغلب «در حال حرکت» طوری عمل می کند که گویی «با یک موتور هدایت می شود».
• اغلب بیش از حد صحبت می کند.
• اغلب قبل از اینکه یک سوال کامل شود، پاسخ را واضح می کند.
• اغلب در انتظار نوبت خود مشکل دارد.
• اغلب صحبت های دیگران را قطع می کند یا به آنها نفوذ می کند (مثلاً وارد مکالمات یا بازی ها می شود).

علاوه بر معیارهای فوق، شرایط زیر نیز باید وجود داشته باشد:
چندین علامت بی توجهی یا بیش فعالی- تکانشی قبل از 12 سالگی وجود دارد.
چندین علامت در دو یا چند موقعیت وجود دارد (مانند خانه، مدرسه یا محل کار،  دوستان).