روانپزشک خوب، روانپزشک بهتره یا روانشناس

امروزه نگرش ها نسبت به سلامت روان تغییر کرده است و افراد بیشتری از کمک های سلامت روان روانپزشک خوب یا روانشناس خوب استفاده می کنند. صرف نظر از اینکه چه مدت درگیر هستید، چه نوع اختلالی دارید یا علائم را چگونه تجربه می کنید، اقدام برای درمان ممکن است کمی گیج کننده و مبهم باشد.

صرف تلاش کردن ارزشمند است، چرا که همین تلاش اولیه می تواند منجر به زندگی بهتر شما و افرادی شود که برای شما اهمیت دارند. با این حال، قبل از شروع فرایند درمان، ابتدا باید در دنیای متخصصان بهداشت روان که اغلب پیچیده است، سیر کنید و کمی اطلاعات بدست آورید.

ممکن است تصویر افراد از کلینیک های روانشناسی و روانپزشکی مانند تصور مجنون های هالیوود باشد یا در حالت خوش خیم تر تصور کنند که به یک کاناپه تکیه داده اند و یک فرد حرفه ای مانند روانپزشک خوب و روانشناس خوب و آرامش بخش با آنها صحبت می کند.

اگرچه گفتگو درمانی، رواندرمانی یا مشاوره وسیله ای بسیار موفق در درمان بیماری های روانی است، اما سایر عناصر و روش های بهداشت روان اغلب غلط برداشت می شوند. یکی از این عناصر روانپزشکی است. با وجود ارتباط آن با بهداشت روان، مردم معمولاً نمی توانند روانپزشکی را تعریف کنند و بندرت متوجه نقش مهم روانپزشکان در بهبود سلامت روان می شوند.

روانپزشکی چیست؟ روانپزشک خوب چکار می کند؟

وقتی می خواهیم روانپزشکی را تعریف کنیم، مهم است که روانپزشکی یک حوزه پزشکی است، دقیقاً مانند انکولوژی یا قلب. به همین دلیل، از منظر فیزیولوژیک به سلامت روان نگاه می کند. اما روانپزشکی چیست؟ روانپزشکی یک مطالعه پزشکی در مورد بیماری ها و اختلالات روانی است. روانپزشکان سعی در تشخیص و درمان اختلالات روانی دارند.

وقتی به ریشه ی خود کلمه نگاه می کنید، تعریف روانپزشکی حتی بیشتر معنا می یابد. برگرفته از ریشه یونانی واژه های psykhe و iatreia، که به ترتیب به معنای “ذهن” و “بهبودی” هستند.

روش های مختلفی که روانپزشکان برای درمان اختلالات روانشناختی انجام می دهند دامنه وسیعی از رواندرمانی تا درمان با الکتروشوک دارد. اما وجه تمایز آنها این است که، به دلیل اینکه آنها پزشک هستند، به تجویز دارو در درمان اختلالات بالینی مانند اضطراب و افسردگی مشهور هستند.

برای تشخیص و درمان اختلال روانی، روانپزشک با مراجع ملاقات می کند تا در مورد مسئله ای که دارد و علائمی که تجربه می کند صحبت کند. روانپزشکان به طور معمول معاینه فیزیکی را نیز توصیه می کنند یا انجام می دهند. این معاینه می تواند شرایط پزشکی مانند پرکاری تیروئید، سندرم متابولیک یا سفلیس را رد کند که همگی می توانند علائمی مانند بیماری های روانی داشته باشند.

پس از کنار گذاشتن و رد دلایل جسمی، روانپزشک تعیین می کند که مراجع چه مشکلی دارند و همچنین از نظر او چه درمانی برای آن مراجع خاص موثرتر خواهد بود. بسته به اختلال، وضعیت روحی و روانی و شیوه زندگی مراجع، روانپزشک یک روش درمانی خاص در دوره درمان، برای شما تجویز می کند.

روانپزشکی چه تفاوتی با روانشناسی دارد؟

برای بیان تفاوت بازهم باید به تعریف روانپزشکی برگردیم. برای تعریف روانپزشکی، لازم به یادآوری است که روانپزشکان پزشک هستند. این بدان معنی است که آنها در دانشکده پزشکی تحصیلاتشان را به پایان رسانده اند، و مجوز پزشکی دریافت کرده و در بیمارستان آموزش دیده اند.

از آنجا که روانپزشکان آموزش پزشکی دیده اند، می توانند بیماری های روانی را از دید پزشکی تشخیص داده و درمان کنند. دقیقاً مانند تلاش یک پزشک عمومی برای تشخیص بیماری ها، روانپزشک نیز تلاش می کند تشخیص درست و یک پلن درمانی مشخص که بخشی از آن تجویز دارو است را پی ریزی کند.

از طرف دیگر، روانشناسان به طور معمول دارای مدرک تحصیلی در رشته روانشناسی و غیرپزشکی هستند،  و در دانشکده پزشکی تحصیل نکرده اند. روانشناسان هم می توانند تشخیص و درمان اختلالات روانشناختی را انجام دهند ولی نه با تاکید بر علل فیزیولوژیکی و درمان فیزیولوژیکی، بلکه براساس علت های محیطی، خانوادگی و تفسیر های غلط شخصی و …؛ و همچنین روانشناسان نمی توانند برای بیماران خود دارو تجویز کنند.

علت های مراجعه به روانپزشک

دلایلی که افراد به روانپزشک مراجعه می کنند متنوع است، اما معمولاً ناشی از اختلالی است که کیفیت زندگی آنها را بسیار کاهش می دهد. بیماران ممکن است اختلالات زیر را تجربه کنند:

اختلالات خلقی: اختلالات خلقی، همانطور که از نامش پیداست، به توانایی فرد در تنظیم خلق و خوی او مربوط می شود. اختلالات خلقی، مانند افسردگی یا اختلال دوقطبی، اغلب منجر به احساس طولانی مدت غم یا مانیا و همچنین بی ثباتی شدید در خلق و خو می شود.

اختلالات اضطرابی: اختلالات اضطرابی مانند اختلال اضطراب عمومی، اختلال اضطراب اجتماعی و هراس می توانند با ایجاد احساس ترس و دلهره، حتی در صورت عدم تحریک، کیفیت زندگی فرد را کاهش دهند. این اختلالات اغلب شامل علائم جسمی است.

اختلال وسواس فکری عملی: اغلب به عنوان اختلال وسواس فکری شناخته می شود، این اختلال منجر به اضطراب مزمن درباره موارد خاص می شود. بیماران مبتلا به OCD اغلب احساس می کنند مجبور به انجام اقدامات یا تشریفات خاصی برای کنترل اضطراب خود هستند.

اختلال استرس پس از سانحه (PTSD): این اختلال معمولاً نتیجه یک اتفاق دردناک یا حمله است. PTSD منجر به بیش هوشیاری، کابوس و اضطراب شدید می شود.

اختلالات روان پریشی: اختلالات روان پریشی، مانند اسکیزوفرنی، درک فرد از واقعیت را تغییر می دهد. علائم روانپریشی شامل توهم است که باعث می شود مردم چیزهایی را که وجود ندارند بشنوند یا ببینند و توهماتی داشته باشند که منجر به برداشت کج از واقعیت می شود.

اختلالات شخصیتی: این اختلالات، که می تواند شامل اختلال شخصیت ضد اجتماعی و اختلال شخصیت پارانوئید باشد، منجر به انعطاف ناپذیری افکار و تنش در روابط بین فردی می شود.

بالاخره روانپزشک بهتره یا روانشناس؟

در این رابطه می توان گفت که هرچ کدام از این عزیزان به دیگری برتری ندارند و هدف هردو درمان یک مشکل است ولی با رویکردهایی متفاوت اقدام به این کار می کنند. روانپزشک با تغییر در شیمی بدن اقدام به این کار می کند ولی روانشناس کمی اساسی تر و از طریق تغییر دربرداشت هایی که شیمی بدن را تغییر می دهد اقدام به این کار می کند. اساسا روانشناسی و روانپزشکی دو علم مکمل هستند و در درمان صحیح با یکدیگر همکاری می کنند. چه بسا اگر پیش روانپزشک بروید شما را به روانشناس ارجاع دهد و یا بالعکس.